Hier ben ik dan! In Hanoi. Ver van de wereld in Amsterdam die mij zo bekend is. Ik zit nu achter mijn fruitcocktail te Wifi-en in een hippe bar bij het Hoan Kiem Lake, the place to be. Mijn hotel zit een paar straten hierachter, die ik vandaag eigenlijk pas kon vinden zonder 3 plattegronden erbij te raadplegen. Lijkt ook allemaal op elkaar hier. Aan de andere kant ben ik ook niet zo richtingsgevoelig...
Na 3 dagen hier te hebben rondgelopen voelt het alsof ik hier alweer een tijdje ben. Dat komt in de eerste plaats doordat ik een paar fijne tentjes heb gevonden die me doen denken aan de sfeer van thuis. In de tweede plaats is dat omdat ik mijn eerste gids hier, Chung, ben tegengekomen. In ruil dat ik zijn motorvriendinnetje speel (wat voor hem statusverhogend werkt), laat hij me de lokale tentjes en gebruiken zien. Nu zou je denken dat het doodeng is om bij een wildvreemde achter op de brommer te springen.....niets is minder waar. Enkele wenkbrouwverhogende verkeerssituaties:
1) Er rijden meer Vietnamezen op een brommer dan dat er op de straten lopen (en ze fietsen hier ook! feest der herkenning!)
2) Vietnamezen zijn heel efficient in hun vervoer: de combinatie kind-man-kind-vrouw op 1 brommer is niet ongebruikelijk.........kunnen wij in Nederland nog wat van leren...
Zolang je je aan de regels houd is er niets aan de hand. Deze regels luiden dan ook:
1) Er zijn geen regels
2) Als je dan perse wilt oversteken moet je de 'jeugd van tegenwoordig' mentaliteit aannemen...: 'voor je kijken doorlopen..'. Gelukkig ben ik Amsterdam gewend....
Betreft de culturele onderdompeling; ik val een beetje tussen wal en schip. De toeristen denken dat ik Vietnamees ben totdat ik met mijn high tech apparatuur tevoorschijn kom. De vietnamezen denken zelfs dat ik vietnamees ben zolang ik mijn mond dichthoud (en iedereen weet dat dit niet mijn sterkste punt is). Dus gisteravond stilzwijgend en observerend mijn noodles gegeten met niets dat verraad dat ik een toerist ben behalve dan die enorme lonely planet voor mn neus.....
Ondanks dat ik mijn momenten van twijfel en eenzaamheid heb, bouw ik zo langzamerhand mn eigen wereldje hier. Ik heb al wat lokale contacten die zorgen dat ik niet compleet afgezet word. Zo heeft een meisje van mn guesthouse een vietnamese nokia 1200 blue op de kop kunnen tikken voor 25 US dollar. Zelfs voor Vietnamezen een koopje gezien telefoons hier erg duur zijn. Verder valt het me op dat er niet bijster veel toeristen zijn, wat Chung beaamt. Hij vertelt dat het een stuk rustiger is dan vorig jaar, en dat meer mensen moeite hebben om rond te komen. Als ik zo door de straten loop, zie ik dat er niet direct van af. Dat is dus het voordeel van een lokale gids, de insider information. Gelukkig val ik goed bij de vietnamezen, iedereen is aardig en behulpzaam en nieuwsgierig waar ik dan wel vandaan kom als ik niet Vietnamees ben...
Dus ik ga nog even de stad in vanavond, de vietnamese jazz wereld verkennen. Als Vietnamees of als toerist...wie zal het zeggen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten