Hoog in de bergen

Vietnam en Cambodja, klinkt heel extotisch. Voor het grootste gedeelte van mijn reis was dat het ook. Net voordat ik vertrok uit het kletsnatte en ijskoude Nederland had ik de weersverwachting in Vietnam gecheckt, met 15 graden Celcius een tegenvallend vooruitzicht. Ik dus met twee T-shirts, een dikke trui, een vest en een sjaal het vliegtuig in gestapt. Was natuurlijk zweten met peentjes toen bleek dat eenmaal aangekomen het niet 15 maar 25 graden was, met de zon hoog aan de strakblauwe hemel. En dat was nog maar het begin, want mjn reis naar het zuiden was zo ongeveer te vergelijken met een afdaling in een snelkookpan. In Cambodja heb ik temperaturen van rond de 40 graden mogen meemaken, waardoor ik besloot dat het onzin was om mijn backpack op te zadelen met 'lange' kledingstukken.

Nu heb ik daar echter alweer spijt van. Op het moment ben ik in Sapa, een berggebied met oneindige rijstterassen en een kleurrijke lokale bevolking. Tussen alle ski-jacks, bodywarmers en wollen sokken kom ik er bekaaid vanaf met mijn H&M vestje en driekwart joggingbroek. Mijn vingers en tenen voelen weer aan als in Nederland, toen ze in een permanente ijstijd verbleven. Een voordeel van de frisse omstandigheden hier: de rode wijn is perfect op temperatuur! En na een paar glazen beginnen mijn vingers en tenen vanzelf weer op te warmen. Dat is niet zozeer prettig als noodzakelijk, want ik moet me namelijk warmmaken voor mijn volgende avontuur: het filmen van de activiteiten en ervaringen van alle betrokkenen rondom de operatie van gehandicapte kinderen uit de noordelijke berggebieden van Vietnam. Zo, dat dekt de lading wel zo'n beetje. De filmbeelden zijn bedoeld voor Child Surgery Vienam (CSVN), die deze operaties alsmede de bijkomende kosten van transport, voedsel en verblijf financiert. Met NoBEL hebben we eerder in Nederland een reclamecampagne voor CSVN op poten gezet wat o.a. geleid heeft tot capriolen op festivals (julie herinneren je Handicapje vast nog wel) en een hele heisa rondom een broodadvertentie (maar he, middelen heiligen het doel nietwaar?!).

Anyway, als je dan toch met een videocamera op stap gaat, dan kan je net zo goed proberen een interessant verhaal te vertellen. Dit klinkt helaas eenvoudiger dan het is. Want hoe goed je je ook kunt voorbereiden op filmtechnisch gebied, je voorbereiden op ontmoetingen met soms zwaar verminkte kinderen is hele andere koek (tenzij je als bijbaantje bij het bandwonden centrum hebt gewerkt) . Zoals ik in een vorige blog heb verteld, kan een camera voor enorme afstand zorgen, ook al ben je fysiek nog zo dichtbij. Persoonlijk contact is essentieel om zowel de gefilmde op zijn/haar gemak te stellen alsmede voor mij om aan de handicap te wennen. Op deze manier hoop ik niet alleen de handicap te filmen, maar ook de persoon achter de handicap. En daar zit juist het verhaal. Het verhaal dat ik persoonlijk wil overbrengen. Het verhaal over angst, onzekerheid, moed en doorzettingsvermogen. Speerpunten: persoonlijke ontwikkeling en toekomstperspectief.

Niet om reclame te maken (anders noemen we het gewoon sluikreclame) maar CSVN biedt op dit punt perspectief aan kids die anders een veel beperktere vrijheid zouden hebben, zowel fysiek als mentaal. En ook al vormt CSVN slechts een klein deel van de keten -intensieve en langdurige revalidatie vormt net zo'n belangrijk onderdeel van dit proces- het maakt zich wel hard oor de principes waar ik zelf in geloof en dus kan het op mijn steun rekenen. Ontwikkeling kun je niet afdwingen, maar wel stimuleren. En als ik dat op een of andere manier kan overbrengen, dan ben ik ook een stap dichterbij mezelf.