Naast dat ik meeging met twee operatieprojecten in noord Vietnam werd ik ook uitgenodigd om een kijkje te nemen bij patientjes die in eerdere operatieprogramma's geholpen zijn. Jo (voorzitter van Child Surgery), An (zijn Vietnamese partner) en ik zijn drie verschillende provincies doorgekruist waarbij we vaak in een vrieskist aankwamen omdat het de chauffeur comfortabel leek om met de tropische temperaturen buiten de airco binnen op -20 te zetten (dan ga je toch lekker in Nederland wonen mafkees). Daarnaast was het nog maar de vraag of we aan zouden komen want we hebben meer op de andere weghelft gereden dan op die van ons. Vast een praktijkdingetje maar ik blijf in dit geval toch liever binnen de lijntjes (trauma van de kleurplaten met Sinterklaas). Ik had dan nog het geluk dat we vooral over hoofdwegen zouden rijden omdat we een afspraak met de patientjes hadden in de stad. Zelf wilde ik graag bij de kinderen thuis een kijkje nemen, om te zien onder welke omstandigheden ze wonen en wat de operatie heeft veranderd in hun leven maar dit werd door twee redenen bemoeilijkt:
1. De kinderen en hun families wonen op-de-hei (de) ver weg (soms 100 km plus) van de plaatselijke hoofdsteden waardoor het moeilijk was om meerdere kinderen te zien binnen een dag. Daarom werden enkele kinderen 'uitgenodigd' om naar een verzamelplek te komen. Deze reden betekent echter ook dat er minder kinderen dan verwacht kwamen opdagen, hoofdzakelijk omdat een aanzienlijk gedeelte van de afstand te voet moet worden afgelegd (en met twee voormalige klompvoeten gaat dat nog steeds niet van een leie dakje) en wij slechts een bepaalde tijd hadden om ze te ontmoeten .
2. Zonder de overheid kom je nergens (dat zou je in Nederland eens moeten zeggen...). Ons bezoek aan de provincie en al helemaal aan de piepkleine communes moet ver van tevoren aangekondigd worden anders kun je die mooie plannen wel vergeten. Twee van de drie provincies waren gelukkig redelijk flexibel in de regelgeving (lees: netwerken) zodat wij toestemming kregen om zowel enkele patientjes thuis te bezoeken als patientjes uit te nodigen op het provinciale kantoor (dat gebeurde dan door de overheid die tenminste wist waar de kinderen 'verscholen' waren). De uitnodiging die wij op onze beurt van de overheid kregen ging gepaard met een hoop officieel gedoe, zoals Vietnamese vergaderingen en diners waar wij als Westerlingen nou niet bepaald van gaan watertanden. Enkele lekkernijen die ik zoveel mogelijk heb geprobeerd te negeren: kuikenembryo (het kleine vogeltje is dan half meegekookt in het ei...niet bepaald een aanrader voor vegetariers), zwoerd (ook 'afgezwoeren'..), reepjes ingewanden en pezen (die kunnen beter als flosdraad gebruikt worden trouwens..) en allerlei stukken van allerlei beesten die ik niet eens kon thuisbrengen (puntje voor in het achterhoofd: Vietnamesen eten echt ALLES). Mijn moeder heeft me geleerd om alles in ieder geval 1 keer te proberen, dus met beleefde glimlach knikte ik dan maar naar de gastvrouw die de overvloed aan eten graag aan ons kwijt wilde. Maar nog voordat ik het gedeponeerde wel en wee door mn keel had weten te krijgen lag er alweer een nieuwe poot van het een of ander in mn bakje. Gelukkig konden we wat verdrinken in de rijstwijn die, voorafgaand aan ontelbare onbegrijpelijke toast in het Vietnamees, ruiterlijk werd geschonken. Ook hier was de glimlach voldoende om de boel niet te stagneren. Ik zie het maar als een soort inburgeringscursus voor Westerlingen...
Natuurlijk was deze kwelling kwart niet zo erg als de tocht die enkele kinderen hadden gemaakt om ons te bezoeken. Twee patientjes, die al de leeftijd van 15 hadden bereikt, waren beiden in eerdere operatieprojecten aan klompvoeten geopereerd. Ondanks dat de voeten er nu een stuk beter uitzagen dan voorheen was het vervelende dat ze allebei nog steeds moeite hadden met lopen. De doelstelling van Child Surgery is om deze kinderen een eenmalige operatie aan te bieden mits de handicap zo gecompliceerd is dat meerdere operaties zijn vereist. Nou, dat was hier wel het geval en dan is het alleen maar goed dat dit zo snel mogelijk bekend is zodat er direct actie kan worden ondernomen. Andere patientjes waren er wel enorm op vooruit gegaan en konden vitale lichaamsfunctie weer gebruiken. Het resultaat had echter nog optimaler kunnen zijn als er meer aandacht aan (kortdurige) revalidatie/ fysiotherapie zou worden gegeven. Het buigen en strekken van verbrande lichaamsdelen houdt de huid soepeler en maakt de spieren sterker. Maar therapie in de stad is een haast onmogelijk oplossing en het is ook knap lastig als je dat aan de onervaren ouders overlaat. Hieruit blijkt dat revalidatie weer van een heel andere orde is maar zeker zo belangrijk voor een operatieproject als deze.
Daarentegen was een van de meest positieve momenten te zien hoe natuurlijk en spontaan een meisje dat 4 keer (!) geopereerd was aan brandwonden op armen en handen zich weer kon gedragen tussen familie en vrienden. Bij haar hebben we een huisbezoek kunnen doen wat leidde door een prachtig landschap met uitgestrekte grasgroene rijstvelden, met tandenstokers aan elkaar geregen bruggen, stromende beekjes zonder zebrapad en kleurrijke dorpjes. Als je die voor- en na tegen elkaar uitzet snap je de impact die een vrij eenvoudige operatie met zich mee kan brengen. Maar ja, it's all about the money! Maar daar kunnen wij als Westerlingen tenminste op inspringen (hint hint http://www.childsurgery-vietnam.org.../ sorry moest er toch een keer van komen)..
Geld kan ik ze zelf helaas niet bieden dus ik ga nog even vrolijk door met het volschieten van tapes. Aankomend weekend laatste tripje naar Ha Giang voor de aftercheck en dan weer terug naar Cambodja! Daar zijn weer nieuwe ontwikkelingen maar dat vertel ik pas als het helemaal rond is...belooft in ieder geval veel goeds voor mn filmproject daar....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten