Met een laatste tocht naar Ha Giang afgelopen weekend laat ik nu drie maanden filmen bij operatieprojecten achter me. Een laatste blik op patientjes, die drie weken eerder zijn geopereerd, om te controleren of alle wonden goed geheeld zijn, of er nieuw gips kan worden aangebracht en of de conditie van de kleintjes goed genoeg is om op eigen kracht (thuis) verder te kunnen herstellen. Beetje vreemd was het wel om de laatste minuten van de laatste tape te zien ingaan. Nog bevestigender was het toen Jo en ik afscheid moesten nemen van Mr An, Vietnamese coordinator van de projecten, die achterbleef voor andere werkzaamheden. Deze kerel heeft vele deuren geopend voor mij, en voor mijn camera. Hierdoor heb ik vele nieuwe inzichten gekregen, zowel op het vlak van de lokale structuren als op het vlak van ontwikkelingssamenwerking. Ik mag alles nog eens dunnetje overdoen in de montagekamer, waar ik ga proberen een zo compleet mogelijke indruk te geven van wat ik allemaal gezien heb afgelopen tijd. Mocht ik daarmee onverhoopt op de Oscars terecht komen, dan wil ik bij deze vast wat mensen bedanken die bij hebben gedragen aan de onvergetelijke tijd die ik heb gehad:
- Jo, voorzitter van CSVN
- Myrna, voor de inspirerende drie maanden dat ik in haar huis heb mogen wonen
- Mr An, voor zijn kennis, passie en gedrevenheid
- Phuong, voor de reisadviezen tussendoor
- De dokters, voor het meekijken over hun schouder en de gezelligheid tussendoor
- De chauffeurs, voor het (op hun manier) veilig rondrijden van Hanoi naar project
Wat ik verder ga missen van Vietnam? De noedelsoepjes (Pho voor de insiders) in de morgen, de fantastische berglandschappen, de kleurrijke minorities, de kids van de operatieweken, de Highlands caramel cheesecake/ chocolate cointreau cake (sorry, kan niet kiezen) en de iced cappuccino’s, de wekelijkse manicures/pedicures, het fietsen door Hanoi, sticky rice, Bia Tuoi, en ik vergeet vast nog een paar dingen maar die vertel ik wel als ik terug ben…..
Bij het achterlaten van iets ga je meestal tegelijkertijd iets nieuws tegemoet. In mijn geval is dat een nieuw avontuur bij een andere organisatie dan Don Bosco, waar ik het eerste gedeelte van mijn videoproject heb doorgebracht. Door enkele veranderingen in het medewerkersbestand van Don Bosco, een bijbehorende video/audio studio die volledig tot de grond toe is afgebrand door een blikseminslag afgelopen mei (toen ik net weer naar Vietnam was vertrokken) en een netwerkfunctie van oud-medewerkers zijn mijn naam en project terecht gekomen bij een organisatie die zich bezighoudt met creatieve therapie om getraumatiseerde straatkinderen hun zelfrespect en zelfvertrouwen terug te geven. Toeval treft dat dit net die organisatie betreft waar ik bij de grote zus heb gesolliciteerd voor een baan net voordat ik deze reis ging maken. Zou wel grappig zijn als ik hier uiteindelijk mijn reis kan afsluiten…..
Toen ik in het vliegtuig zat naar Bangkok, en naar Phnom Penh kreeg ik even de impressie dat ik weer op het vliegtuig was gestapt naar huis. Naar Amsterdam. Ik heb de afgelopen tijd zoveel meegemaakt en ervaren dat ik het niet eens erg zou vinden om weer op Schiphol te landen. Maar ik was blij dat die tiid nog niet was aangebroken, toen ik in de tuktuk op weg was naar Phnom Penh city. Om me heen zag ik zoveel lachende gezichten, zoveel levensenergie dat er vanzelf een brede glimlach op mn gezicht verscheen. Ik zakte achterover en liet al die vriendelijkheid over me heenkomen, en bedacht me dat er altijd wel een tijd komt om naar huis te gaan, maar dat er maar eenmaal een tijd is om hier van te genieten. En dat is precies wat ik de komende 6 weken ga doen.
- Jo, voorzitter van CSVN
- Myrna, voor de inspirerende drie maanden dat ik in haar huis heb mogen wonen
- Mr An, voor zijn kennis, passie en gedrevenheid
- Phuong, voor de reisadviezen tussendoor
- De dokters, voor het meekijken over hun schouder en de gezelligheid tussendoor
- De chauffeurs, voor het (op hun manier) veilig rondrijden van Hanoi naar project
Wat ik verder ga missen van Vietnam? De noedelsoepjes (Pho voor de insiders) in de morgen, de fantastische berglandschappen, de kleurrijke minorities, de kids van de operatieweken, de Highlands caramel cheesecake/ chocolate cointreau cake (sorry, kan niet kiezen) en de iced cappuccino’s, de wekelijkse manicures/pedicures, het fietsen door Hanoi, sticky rice, Bia Tuoi, en ik vergeet vast nog een paar dingen maar die vertel ik wel als ik terug ben…..
Bij het achterlaten van iets ga je meestal tegelijkertijd iets nieuws tegemoet. In mijn geval is dat een nieuw avontuur bij een andere organisatie dan Don Bosco, waar ik het eerste gedeelte van mijn videoproject heb doorgebracht. Door enkele veranderingen in het medewerkersbestand van Don Bosco, een bijbehorende video/audio studio die volledig tot de grond toe is afgebrand door een blikseminslag afgelopen mei (toen ik net weer naar Vietnam was vertrokken) en een netwerkfunctie van oud-medewerkers zijn mijn naam en project terecht gekomen bij een organisatie die zich bezighoudt met creatieve therapie om getraumatiseerde straatkinderen hun zelfrespect en zelfvertrouwen terug te geven. Toeval treft dat dit net die organisatie betreft waar ik bij de grote zus heb gesolliciteerd voor een baan net voordat ik deze reis ging maken. Zou wel grappig zijn als ik hier uiteindelijk mijn reis kan afsluiten…..
Toen ik in het vliegtuig zat naar Bangkok, en naar Phnom Penh kreeg ik even de impressie dat ik weer op het vliegtuig was gestapt naar huis. Naar Amsterdam. Ik heb de afgelopen tijd zoveel meegemaakt en ervaren dat ik het niet eens erg zou vinden om weer op Schiphol te landen. Maar ik was blij dat die tiid nog niet was aangebroken, toen ik in de tuktuk op weg was naar Phnom Penh city. Om me heen zag ik zoveel lachende gezichten, zoveel levensenergie dat er vanzelf een brede glimlach op mn gezicht verscheen. Ik zakte achterover en liet al die vriendelijkheid over me heenkomen, en bedacht me dat er altijd wel een tijd komt om naar huis te gaan, maar dat er maar eenmaal een tijd is om hier van te genieten. En dat is precies wat ik de komende 6 weken ga doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten