Kmer Newyear, daarvoor wilde ik blijven in Cambodja. Op school werd het gevierd met een grote ceremonie. Tijdens deze ceremonie wordt het standbeeld van Don Bosco gezegend. Het zegenen gebeurt door een bakje water over het standbeeld heen te gooien. Er heerst hierin een strikte hierarchie: eerst mogen de paters en broeder geluk over het standbeeld afroepen, dan de leraren en vervolgens alle leerlingen. Daarna gaan alle leerlingen in een waterdichte rij alle paters, broeders en leraren af. Gewapend met een bakje water gooien ze enkele druppels in de handen van de gezegende en wensen diegene een gelukkig nieuwjaar. Na een half uur (de school heeft nl 500 leerlingen) zit je dan in een grote vijver met rimpels in je vingers. En om het feest compleet te maken krijgen de meest populaire leraren ook nog eens een emmer water over hun leeggegoten om hun toekomst helemaal veilig te stellen. In mijn vorige blog vertelde ik al dat ik tegenwoordig met 'teacher' wordt aangesproken en toeval treft dat ik ook nog eens tot de meest populaire leerkrachten behoor.....je begrijpt dat voor mij het regenseizoen al was begonnen die dag.....
Ik had het geluk dat ik ook kon meemaken hoe Kmer Newyear in de provincie wordt gevierd. Door de tuktukdriver uit Phnom Penh en door een leraar van school was ik uitgenodigd om bij hun familie langs te gaan en de festiviteiten daar mee te maken. De familie van de tuktukman woonde in de Svey Rieng provincie, tegen de grens van Vietnam aan. Vanuit Phnom Penh was het een tocht van 3,5 uur achterop de motobike over smalle en stoffige landweggetjes. Prachtig gezicht vanaf de brommer, en met een mondkapje was de lange tocht tenminste half zo onaangenaam. Wel zaten er zo ongelooflijk veel kuilen in de weg dat ik het idee had dat we een crossmotorparcour aan het afwerken waren. Met een zeer achterwerk en een rode stoflaag die ons van top tot teen bedekte kwamen we aan in het dorp waar zijn moeder woonde. We reden langs de smalle markt waar het een drukte van jewelste was. Lokalen zaten langs de kant van de weg te genieten van een glas palmsuikerwater en er werd allerlei handel gevoerd voor het feestmaal van die avond. Aan het einde van de weg passeerden we een tiental houten huizen op lange, betonnen palen waarvan de middelste van zijn grootmoeder was. Toen we het erf opreden kwamen alle familieleden, van neefjes en nichtjes tot grootmoeder, ons begroeten. Ondanks dat niemand Engels sprak gaven ze me een warm welkom en waren ze allemaal erg geinteresseerd in wat ik deed in Cambodja. Voordat we aan tafel gingen konden we allebei wel nog even douchen. Nu ging het douchen niet zoals ik gewend was. Met een heel team nichten en tantes werd ik naar een open plek achter het huis gebracht waarna ik een sarong moest omdoen. Op acrobatische wijze moest ik me ontdoen van mijn kleding, met de sarong nog om me heen gewikkeld, waarbij ik geen enkel spannend gedeelte van mijn lichaam mocht verhullen. Don't try this at home! Met het omkleden alleen al was ik 20 minuten bezig (kan ook aan mij liggen natuurlijk)! Met een waterpomp werd vervolgens water in een emmer opgevangen waarna je met een kleiner bakje water over je heen moet gooien (kreeg beetje deja-vu van Kmer Newyear op school). Gelukkig kreeg ik bij het inzeepen en afspoelen hulp van 4 extra paar handen. Fris en fruitig kon ik aan tafel waar me allerlei spannende gerechten aan het opwachten waren. Na een paar happen kwam ik erachter dat de eend, die ik nog voor mn ogen geslacht heb zien worden, gemarineerd was met rode mieren die in de omringende bomen leven. En in een ander gerecht hadden ze alle ingewanden van de eend verwerkt. Geen wonder dat rijst de hoofdmaaltijd is.......Na het diner werd de ruimte onder het huis ingericht als plaatselijke discotheek. De auto diende als accu voor de middeleeuwse TV met dito DVD- speler, waarbij de versterker en twee boxen ervoor zorgden dat de hele buurt bij ons op visite kwam. Als enige toerist onder de plaatselijke bevolking was ik dit keer de attractie en ik heb de dansvloer niet afgemogen voor 3 uur lang (nu is dat voor mij geen straf trouwens). Moe maar voldaan kroop ik toen op mn matje in het grote huis.....
Volgende dag van de ene kant van het land naar de andere gereisd om de derde dag in Poipet op bezoek te gaan bij de familie van de Don Bosco leraar. Hele andere omgeving, praktisch op de grens met Thailand en de mensen zijn er meer gewend aan toeristen. Maar ook hier spraken ze geen woord Engels dus het werd wederom een dag vol gebarentaal. Nu zou ik ook wat gaan filmen voor mn filmproject dus ik kon me op gezette tijden verschuilen achter de lens. Het grootste gedeelte van de dag hebben we doorgebracht rond de Pagoda, een heilige tempel waar monniken rituelen uitvoerden. Ik heb daar een bijzondere ervaring gehad: een monnik nodigde me uit om als speciale gast een zegening bij te wonen. In gebedshouding werden de lokale bevolking en ik toegezongen door een bende monikken die ons besprenkelden met - wederom- water. Daarna werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een aantal spelletjes waarbij ik heb geleerd hoe je geldmunten uit een bak met talkpoeder moet vissen....met je tanden....De avond hebben we weggedanst met alle jongeren uit omliggende dorpen, die razendsnel konden afwisselen tussen de traditionele dans en de wilde uitspattingen op populaire nummers van nu.
Tijdens de activiteiten vond ik af en toe de gelegenheid om te filmen, wat ik eigenlijk een beetje met tegenzin deed. Ook bij de familie thuis vond ik het niet prettig om een camera onder hun neus te duwen terwijl ik daar als gast was uitgenodigd om een familietraditie bij te wonen. Een vriendinnetje vroeg me al eens of ik niet merkte dat een camera voor afstand zorgde en mijn antwoord daarop is: Ja. De reacties van mensen waren gewoon terughoudener als ik ze met camera benaderde in vergelijk met dat ik ze persoonlijk sprak. In de echte wereld is filmen toch iets anders dan in de beschermende en geinformeerde omgeving van Don Bosco. Dat merkte ik al toen ik de kids op het strand wilde interviewen. Hopelijk vind ik daar nog eens een goede balans in (of een handig trucje). Tip van de week kun je insturen naar: vivsvividvoyage.blogspot.com. Maar film of geen film, het was een bijzondere ervaring om deze feestdagen mee te maken bij de mensen thuis!
Ik had het geluk dat ik ook kon meemaken hoe Kmer Newyear in de provincie wordt gevierd. Door de tuktukdriver uit Phnom Penh en door een leraar van school was ik uitgenodigd om bij hun familie langs te gaan en de festiviteiten daar mee te maken. De familie van de tuktukman woonde in de Svey Rieng provincie, tegen de grens van Vietnam aan. Vanuit Phnom Penh was het een tocht van 3,5 uur achterop de motobike over smalle en stoffige landweggetjes. Prachtig gezicht vanaf de brommer, en met een mondkapje was de lange tocht tenminste half zo onaangenaam. Wel zaten er zo ongelooflijk veel kuilen in de weg dat ik het idee had dat we een crossmotorparcour aan het afwerken waren. Met een zeer achterwerk en een rode stoflaag die ons van top tot teen bedekte kwamen we aan in het dorp waar zijn moeder woonde. We reden langs de smalle markt waar het een drukte van jewelste was. Lokalen zaten langs de kant van de weg te genieten van een glas palmsuikerwater en er werd allerlei handel gevoerd voor het feestmaal van die avond. Aan het einde van de weg passeerden we een tiental houten huizen op lange, betonnen palen waarvan de middelste van zijn grootmoeder was. Toen we het erf opreden kwamen alle familieleden, van neefjes en nichtjes tot grootmoeder, ons begroeten. Ondanks dat niemand Engels sprak gaven ze me een warm welkom en waren ze allemaal erg geinteresseerd in wat ik deed in Cambodja. Voordat we aan tafel gingen konden we allebei wel nog even douchen. Nu ging het douchen niet zoals ik gewend was. Met een heel team nichten en tantes werd ik naar een open plek achter het huis gebracht waarna ik een sarong moest omdoen. Op acrobatische wijze moest ik me ontdoen van mijn kleding, met de sarong nog om me heen gewikkeld, waarbij ik geen enkel spannend gedeelte van mijn lichaam mocht verhullen. Don't try this at home! Met het omkleden alleen al was ik 20 minuten bezig (kan ook aan mij liggen natuurlijk)! Met een waterpomp werd vervolgens water in een emmer opgevangen waarna je met een kleiner bakje water over je heen moet gooien (kreeg beetje deja-vu van Kmer Newyear op school). Gelukkig kreeg ik bij het inzeepen en afspoelen hulp van 4 extra paar handen. Fris en fruitig kon ik aan tafel waar me allerlei spannende gerechten aan het opwachten waren. Na een paar happen kwam ik erachter dat de eend, die ik nog voor mn ogen geslacht heb zien worden, gemarineerd was met rode mieren die in de omringende bomen leven. En in een ander gerecht hadden ze alle ingewanden van de eend verwerkt. Geen wonder dat rijst de hoofdmaaltijd is.......Na het diner werd de ruimte onder het huis ingericht als plaatselijke discotheek. De auto diende als accu voor de middeleeuwse TV met dito DVD- speler, waarbij de versterker en twee boxen ervoor zorgden dat de hele buurt bij ons op visite kwam. Als enige toerist onder de plaatselijke bevolking was ik dit keer de attractie en ik heb de dansvloer niet afgemogen voor 3 uur lang (nu is dat voor mij geen straf trouwens). Moe maar voldaan kroop ik toen op mn matje in het grote huis.....
Volgende dag van de ene kant van het land naar de andere gereisd om de derde dag in Poipet op bezoek te gaan bij de familie van de Don Bosco leraar. Hele andere omgeving, praktisch op de grens met Thailand en de mensen zijn er meer gewend aan toeristen. Maar ook hier spraken ze geen woord Engels dus het werd wederom een dag vol gebarentaal. Nu zou ik ook wat gaan filmen voor mn filmproject dus ik kon me op gezette tijden verschuilen achter de lens. Het grootste gedeelte van de dag hebben we doorgebracht rond de Pagoda, een heilige tempel waar monniken rituelen uitvoerden. Ik heb daar een bijzondere ervaring gehad: een monnik nodigde me uit om als speciale gast een zegening bij te wonen. In gebedshouding werden de lokale bevolking en ik toegezongen door een bende monikken die ons besprenkelden met - wederom- water. Daarna werd ik uitgenodigd om mee te doen aan een aantal spelletjes waarbij ik heb geleerd hoe je geldmunten uit een bak met talkpoeder moet vissen....met je tanden....De avond hebben we weggedanst met alle jongeren uit omliggende dorpen, die razendsnel konden afwisselen tussen de traditionele dans en de wilde uitspattingen op populaire nummers van nu.
Tijdens de activiteiten vond ik af en toe de gelegenheid om te filmen, wat ik eigenlijk een beetje met tegenzin deed. Ook bij de familie thuis vond ik het niet prettig om een camera onder hun neus te duwen terwijl ik daar als gast was uitgenodigd om een familietraditie bij te wonen. Een vriendinnetje vroeg me al eens of ik niet merkte dat een camera voor afstand zorgde en mijn antwoord daarop is: Ja. De reacties van mensen waren gewoon terughoudener als ik ze met camera benaderde in vergelijk met dat ik ze persoonlijk sprak. In de echte wereld is filmen toch iets anders dan in de beschermende en geinformeerde omgeving van Don Bosco. Dat merkte ik al toen ik de kids op het strand wilde interviewen. Hopelijk vind ik daar nog eens een goede balans in (of een handig trucje). Tip van de week kun je insturen naar: vivsvividvoyage.blogspot.com. Maar film of geen film, het was een bijzondere ervaring om deze feestdagen mee te maken bij de mensen thuis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten