Ik ben een type van extremen. Bij mij is het hollen of stilstaan. Afgelopen twee maanden heb ik vooral de eerste ervaren. Al die nieuwe indrukken, al die nieuwe ontmoetingen hielden mijn geest de hele tijd bezig. Nu ik tussen twee projecten in zit, heb ik even de tijd om alles over me heen te laten komen. Doordat ik dezelfde route kies om weer naar Hanoi terug te reizen, kan ik de aandacht nu even helemaal op mezelf richten in plaats van op mijn omgeving. Maar in plaats van dat het mijn geest rust en ontspanning geeft, krijgen mijn innerlijke gedachten nu de ruimte om mijn aandacht voor zich op te eisen. Je gaat vanzelf nadenken over jezelf, je leven. Emoties die ik nog moet verwerken, confrontaties die ik nog moet aangaan met mezelf.
Ook realiseer ik me dat ik precies 3 maanden van huis ben. Ik merk dat ik nu vaak aan thuis denk. Aan hoe mijn leven was voordat ik wegging. Aan hoe fijn ik me in die omgeving voelde. Aan het feit dat ik die omgeving nu best mis. Ik kan me nu niet goed voorstellen dat ik nog 6 maanden in het vooruitzicht heb. Dat ik mijn familie en vrienden nog zo lang moet missen. Het lijkt nog een eeuwigheid voordat ik ze weer kan knuffelen. Want dat doe ik graag. Ik wil nu zo graag over de Amsterdamse grachten van afspraak naar afspraak racen, lekker en uitgebreid (zo ervaar ik dat althans) koken voor vrienden en 's avonds een goed feestje of concert pakken.
Ze zeggen weleens dat je na 3 maanden pas echt begint te wennen aan je leven in het buitenland. Dat je dan genoeg geintegreerd bent in je nieuwe omgeving om je oude vertrouwde omgeving los te laten. Misschien is dat wel zo, maar voor mij voelt het nu precies andersom. In Cambodja heb ik een tijdje met mijn gezondheid geworsteld en nu ik weer terug ben in Vietnam moet ik vechten om mijn portomonnee niet de dupe te laten worden door aasgieren die door hotels en winkels vertegenwoordigd zijn. Ik ben er even klaar mee. Klaar met afdingen omdat ik weet dat ik alsnog onwijs wordt afgezet, klaar met het Aziatische eten waardoor de toilet geen seconde onbemand wordt (door mij dus), klaar met de taal leren terwijl de lokale bevolking je toch niet begrijpt omdat je het totaal verkeerd uitspreekt, klaar met energie steken in nieuwe contacten die je over and over again moet informeren over jouw reisplan, klaar met de slechte internetverbinding, klaar met de ontelbare muggenbulten ook al smeer ik me 24/7 in met DEET, klaar met de medische voorzieningen (of liever gezegd het gebrek hieraan), klaar met de namaakcultuur, klaar met de fake smiles, klaar met de situaties waarin mijn aziatische voorkomen in een verkooptechniek wordt misbruikt, klaar met het backpacken omdat ik nu even behoefte heb aan luxe maar daar simpelweg het geld niet voor heb, klaar met het onregelmatige leven dat mijn figuur niet niet bepaald ten goede komt, klaar met de Aziatische muziek waar je met geen mogelijkheid op kan dansen, klaar met de Aziatische mannen die op slinkse wijze aandacht van je proberen te krijgen terwijl ze alleen maar ' vrienden' met je willen zijn, klaar met continue op je hoede te moeten zijn....
Ik wil me nu gewoon even terugtrekken in mijn oude vertrouwde leventje. Maar dat is knap lastig als je aan de andere kant van de wereld zit. Of ik me eenzaam voel? Een beetje. Of ik het niet meer zie zitten? Nee, dat niet. Ik weet dat er in Hanoi een nieuw avontuur op me ligt te wachten, waar ik me ongetwijfeld vol overgave in zal storten. Ik weet dat ik dan weer in die rollercoaster stap, waar ik zo van houd. Door energie te geven krijg ik ook weer energie. En daar kan ik me zeker ook weer op verheugen. Maar nu even niet. Nu kan ik me alleen maar troosten met filmzenders die me even niet aan thuis laten denken......
ps: dit keer geen foto's!
Ook realiseer ik me dat ik precies 3 maanden van huis ben. Ik merk dat ik nu vaak aan thuis denk. Aan hoe mijn leven was voordat ik wegging. Aan hoe fijn ik me in die omgeving voelde. Aan het feit dat ik die omgeving nu best mis. Ik kan me nu niet goed voorstellen dat ik nog 6 maanden in het vooruitzicht heb. Dat ik mijn familie en vrienden nog zo lang moet missen. Het lijkt nog een eeuwigheid voordat ik ze weer kan knuffelen. Want dat doe ik graag. Ik wil nu zo graag over de Amsterdamse grachten van afspraak naar afspraak racen, lekker en uitgebreid (zo ervaar ik dat althans) koken voor vrienden en 's avonds een goed feestje of concert pakken.
Ze zeggen weleens dat je na 3 maanden pas echt begint te wennen aan je leven in het buitenland. Dat je dan genoeg geintegreerd bent in je nieuwe omgeving om je oude vertrouwde omgeving los te laten. Misschien is dat wel zo, maar voor mij voelt het nu precies andersom. In Cambodja heb ik een tijdje met mijn gezondheid geworsteld en nu ik weer terug ben in Vietnam moet ik vechten om mijn portomonnee niet de dupe te laten worden door aasgieren die door hotels en winkels vertegenwoordigd zijn. Ik ben er even klaar mee. Klaar met afdingen omdat ik weet dat ik alsnog onwijs wordt afgezet, klaar met het Aziatische eten waardoor de toilet geen seconde onbemand wordt (door mij dus), klaar met de taal leren terwijl de lokale bevolking je toch niet begrijpt omdat je het totaal verkeerd uitspreekt, klaar met energie steken in nieuwe contacten die je over and over again moet informeren over jouw reisplan, klaar met de slechte internetverbinding, klaar met de ontelbare muggenbulten ook al smeer ik me 24/7 in met DEET, klaar met de medische voorzieningen (of liever gezegd het gebrek hieraan), klaar met de namaakcultuur, klaar met de fake smiles, klaar met de situaties waarin mijn aziatische voorkomen in een verkooptechniek wordt misbruikt, klaar met het backpacken omdat ik nu even behoefte heb aan luxe maar daar simpelweg het geld niet voor heb, klaar met het onregelmatige leven dat mijn figuur niet niet bepaald ten goede komt, klaar met de Aziatische muziek waar je met geen mogelijkheid op kan dansen, klaar met de Aziatische mannen die op slinkse wijze aandacht van je proberen te krijgen terwijl ze alleen maar ' vrienden' met je willen zijn, klaar met continue op je hoede te moeten zijn....
Ik wil me nu gewoon even terugtrekken in mijn oude vertrouwde leventje. Maar dat is knap lastig als je aan de andere kant van de wereld zit. Of ik me eenzaam voel? Een beetje. Of ik het niet meer zie zitten? Nee, dat niet. Ik weet dat er in Hanoi een nieuw avontuur op me ligt te wachten, waar ik me ongetwijfeld vol overgave in zal storten. Ik weet dat ik dan weer in die rollercoaster stap, waar ik zo van houd. Door energie te geven krijg ik ook weer energie. En daar kan ik me zeker ook weer op verheugen. Maar nu even niet. Nu kan ik me alleen maar troosten met filmzenders die me even niet aan thuis laten denken......
ps: dit keer geen foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten