Na Lao Cai was het de beurt aan Ha Giang om onze operatieweek te ontvangen. Het team van deze week was groter dan vorige keer, maar het overgrote deel kende ik nog. Nu was ook Jo Koster mee, de voorzitter van Child Surgery Vietnam via wie ik bij dit project gekomen ben. Ook kwam het Vietnamese Institute for Education and Science mee, die in Ha Giang een twee-jarig project uitvoert gericht op early intervention. Early intervention staat voor het zo vroeg mogelijk onderkennen van handicaps om ergere problemen te voorkomen. Goed om te zien hoe verschillende organisaties elkaar kunnen aanvullen om zo een groter deel van een breder proces aan te kunnen pakken.
Het ziekenhuis leek qua structuur op dat van Lao Cai en ook de setting was grotendeels hetzelfde: screeningsruimte, wachtruimte voor operaties (gang buiten), aantal operatiekamers, vercouverkamer en slaapzaal. Wederom had ik toegang tot alle kleine kamertjes om het hele proces vast te leggen op camera. Hoe dat proces er dan aan toegaat? Allereerst wordt er begonnen met een laatste screening door de artsen die kijken of een operatie van een handicap mogelijk is in dit programma. Zeer complexe gevallen worden doorgestuurd naar Hanoi of worden -tot grote teleurstelling- afgewezen omdat operatief niets meer aan de handicap gedaan kon worden. Op basis van de screening werd een operatieschema opgesteld waarbij de moeilijkste gevallen in de ochtend worden gepland en de meer routine gevallen na de lunch. Het viel me op dat er tijdens deze week meer kennisoverdracht was van de artsen van ons operatieteam naar de artsen van het lokale ziekenhuis. Er werd meer uitgelegd, meer besproken en meer overgedragen in de operatiekamer. Wat er precies gezegd werd weet ik niet, want ik spreek nog steeds geen Vietnamees (en de meeste artsen geen engels getuige het feit dat een lieve arts een engel omschreef als 'ze girwl in heavon'). Wel denk ik veel interesse vanuit de lokale artsen te hebben gezien, wat mogelijkheden geeft voor de toekomst. Na de operatie werden de afgeplakte en in streepjespakken gehesen kinderen met infuus en al naar de vercouverkamer gedragen (dat is dus in de armen hier!) waar ze na gemiddeld 10 minuten het op een brullen zetten (begrijpelijk natuurlijk) ten overstaan van hun radeloze ouders. Eenmaal tot rust bedaard (die morfineshot van 10 mg kan er iets mee te maken hebben) worden ze dan overgedragen (alweer) naar de grote slaapzaal waar ongeveer 100 mensen (kinderen en ouders) op een 15-tal bedden huizen voor enkele dagen. Ik weet dat Vietnam een collectivistische cultuur heeft maar ze kunnen ook overdrijven....
Ook al was dit de tweede keer dat ik in aanraking kwam met gehandicapte kinderen, echt wennen doet het niet. De camera houdt voor een groot deel afstand, maar hoe moeilijk is het om niet geraakt te worden door baby's en peuters die van top tot teen (als ze die nog hebben tenminste) verminkt zijn. Het zou zeker schelen als je gewoon het geluid van het voortdurende huilen en krijsen uit kan zetten, net als bij de TV, maar die optie heb je in dit geval niet. Nu zou het logisch zijn als je concentratie volledig in beslag zou worden genomen door het overdonderende volume, toch werd mijn aandacht vooral getrokken door de kinderen die geen geluid maakten. Deze kinderen, sommigen niet eens een smurf hoog (en dat zeg ik, moet je nagaan..) lieten alle spanning, angst en pijn gewoon over zich heen gaan, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Alsof ze een aflevering van Sesamstraat zaten te kijken (voor onze begrippen dan). Zij leren al op zo'n jonge leeftijd omgaan met situaties waar wij alleen maar televisieprogramma's en films over kunnen maken. Dan wordt toch wel duidelijk voor wie die programma's en films gemaakt worden...Maar goed, dat stukje kennisoverdracht kan ook weer positieve dingen in beweging zetten en daar ben ik groot voorstander van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten