Terug op het strand van Sihanoukville kom ik vandaag een meisje en haar vader tegen. De vader houdt zijn pet op met zijn rechterarm, aangezien zijn linkerarm tot boven de elleboog geamputeerd is. Ik vraag wat er is gebeurd en hij vertelt dat hij met een landmijn in aanraking is gekomen. Op dit strand is dit geen ongewoon gezicht, je kan zomaar twee handen vol (in ons geval) van dit soort mannen van middelbare leeftijd langs zien schuiven (letterlijk). Zij kunnen niet veel anders dan bedelen, want een normale, vaak fysiek zware baan, is voor hen onmogelijk en op overheidssteun hoeven ze al helemaal niet te rekenen. Vandaar dat ik een kleine financiele bijdrage in de pet stop en nog wat verder met ze babbel. Het meisje is 3 jaar, gaat hij door, en zij moeten het met zn tweeen rooien. Moeders is eerder ook in aanraking gekomen met een landmijn, maar zij heeft dit ongeval niet overleefd. Ondertussen bied ik ze wat popcorn –een lief gebaar van de ober- en wat te drinken aan. De kleinste van het stel valt daarop gretig aan in de bak met ontplofte maiskorrels (excuses voor de ongepaste vergelijking). Vaders staat vertederd naar haar te kijken en, ondanks dat hij ook reuze honger heft volgens mij, laat haar zich de popcorn tegoed doen. Ongelooflijk dat deze man, die zowel zijn linkerarm als zijn vrouw aan de nog steeds actieve maar onmogelijk te traceren landmijnen is verloren, nog steeds sterk blijft voor hem en zijn dochter en haar het beste gunt. Dan pakt zij een handvol popcorn en gebaart haar vader dat hij zijn hand uit moet steken. Gehoorzaam volgt hij het bevel van zijn dochter op en krijgt wat witte vlokken in zijn hand gedrukt. Dankbaar begint hij ook aan het bioscoopvoer. Ze kijken elkaar aan en ze lachen naar elkaar. Het lijkt alsof ze, ondanks hun onfortuinlijke situatie, toch blij zijn dat ze in ieder geval elkaar nog hebben en voor elkaar kunnen zorgen.
Dit is ook het uitgangspunt van M’lop Tapang, de organisatie waar ik afgelopen twee weken heb doorgebracht. Zij richten zich op straatkinderen in Sihanoukville en proberen via een uitgebreid en veelomvattend programma straatkinderen weer te herenigen met hun families en betere levensomstandigheden voor ze te creeeren. Na een positief gesprek met Maggie, een van de weinige buitenlandse medewerkers (het is een lokale NGO) hebben we besloten dat ik een groep jonge vrijwilligers, voormalige straatkinderen, ga volgen tijdens een training waarbij ze andere straatkinderen in de slums informeren over gezondheid, hygiene en attitude. De vrijwilligers zelf werken ook aan hun personal development en krijgen tijdens de training verschillende interactieve oefeningen voorgeschoteld die ze met zichbaar plezier uitvoeren. De kinderen in de sloppenwijken reageren heel enthousiast op deze groep, die met een zelfgeproduceerd toneelstukje de kleintjes nuttige informatie bijbrengt. Vervolgens gaan de vrijwilligers met bezem en mand het onvoorstelbare gebergte afval te lijf die in en rond het center ligt verspreid. Er komt wel wat vooruitgang in deze gebieden door de komst van elektriciteit en water, maar zolang er niets gedaan wordt aan de attitude ten opzichte van hun leefomgeving blijven deze plekken een broedplaats voor infecties en armoede. Het beuwst maken van de kinderen in deze wijken gaat daar hopelijk verandering in brengen in de toekomst. Het zien van jonge vrijwilligers die op deze manier iets terugdoen voor hun community is daarbij een uiterst inspirerend gezicht. Dat kan ik op mijn beurt hopelijk weer overbrengen met dit filmpje.
Tevens heb ik het voorrecht om bij het Art Center te filmen hoe jonge straatkinderen allerlei creatieve activiteiten uitvoeren. Doel is vooral expressive van de kleintjes, maar ze worden ook gestimuleerd om de activiteiten te koppelen aan hun persoonlijke ontwikkeling. De vooruitgang die ze boeken met oefenen, moet hun zelfvertrouwen opbouwen en hun concentratie bevorderen. Voor kinderen hier, die vaak niet eens naar het reguliere onderwijs gaan, kan dit een belangrijke ondersteuning zijn in hun ontwikkeling. Hoogtepunt was een optreden/concert die ze afgelopen zaterdag gaven voor familie en andere geinteresseerden. Alle inspanningen van de koters werden rijkelijk beloond door laaiend enthousiaste reacties bij het publiek. Ik kwam gelukkig net op tijd binnen bij deze organisatie om deze show mee te kunnen maken. De komende twee weken ga ik verder filmen, daarna wordt het waarschijnlijk weekje Bangkok (een visa-run zoals dat heet) en dan laatste dingetje afhandelen voordat ik me weer richting Amsterdam begeef. Het is nog maar een maandje, maar van de laatste zes weken heb ik in ieder geval een goed begin gemaakt. En dat is het halve werk zeggen ze….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten