Zomercreche

Even terugkomend op mijn vorige verhaal over het meisje en haar rechterarm (vader), vandaag kwamen ze weer aan mijn strandbed met de pet want de wet van de positieve bekrachtiging geldt hier als geen ander. Dit keer compenseerde het meisje het gemis van de linkerarm van haar vader met een dubbel zo grote rechterhand. Bijensteek heb ik me laten vertellen door Lisa, mijn 28-jarige informante en enige van wie ik nog epileersessies koop. Net toen haar vader haar armpje omhoog hield om te laten zien dat zij nu ook met een hand (icap) kampt, besefte ik dat hij tegelijkertijd medelijden probeerde te wekken voor haar. Voorheen liep de kleine vrolijk huppelend achter haar bedelende vader aan, maar dit keer werd zij ingezet als mascotte met het oog hun dagloon te verdubbelen. Hier en nu werd haar geleerd om te bedelen en dat bedelen een positief resultaat kan opleveren voor hun situatie. Het schoot echter door me heen dat dit gedrag niet zo'n positieve uitkomsten kan hebben voor haar toekomst. De conditie van haar vader gecombineerd met het gebrek aan hulp heeft waarschijnlijk tot gevolg dat zij weinig mogelijkheid heeft om naar school te gaan. De enige leerschool die ze heeft is het gedrag van haar vader wat het onwaarschijnlijk maakt dat zij zelf ooit het bedelende leven zal ontgroeien. Met een beetje geluk kan ze van haar 'zusters' op het strand leren hoe ze toeristen kunt kwellen met brutale praat en epileersessies. Waarmee ze zichzelf dan weer vastlegt aan een financieel onzekere toekomst.

Zij is niet de enige erfgename van een onfortuinlijke toekomst. In de slums wonen kinderen die eenzelfde soort toekomst tegemoet gaan, hetzij door andere oorzaken dan een vermiste linkerarm. Alcoholisme en gokverslaving zijn veelvoorkomende problemen in de sloppenwijken. Het dagloon van een gezin bestaat uit enkele dollars (als ze geluk hebben) en dat geld gaat vaak niet naar de verzorging of opleiding van de kinderen. Ik was gisteravond op bezoek bij Lisa, die aan de rand van een slum woont en zij vertelde me dat veel buren met dit soort problemen kampen. Een moeder zonder echtgenoot woont met haar twee kinderen in een huisje en zij wordt onderhouden door haar oudste dochter, die een goede baan in Siem Reap heeft. In plaats van een opleiding te betalen voor haar twee jongere dochters kiest zij ervoor om het geld te gaan vergokken. Een andere buur heeft een echtgenoot met losse handjes, die hij het liefst laat wapperen als hij een slok op heeft (en dat is dagelijks). Dit zijn gevallen waarin mensen bewust voor dit gedrag kiezen. Maar het gaat ook mis als ouders denken het Westerse voorbeeld te willen volgen en hun kinderen tijdelijk onder te brengen in wat ik noem de "zomercreche":

Ouders brengen hun kinderen naar de creche (het strand), waar de kinderen zorgeloos spelletjes kunnen spelen (flessen en blikjes verzamelen, wie de meeste heeft krijgt geen klappen die avond), waar ze tussen de middag te eten (hun eigen fruit wat toeristen voor ze kopen) en te drinken (cola, wat hun al bijna gevegeteerde tanden ook geen recht aandoet) krijgen, waar ze onder toeziend oog van Westerse professionals staan (pedofielen) en waar ze ook nog eens Engels leren (Remember me, you said you would buy today! Why don't you buy from me? It's not fair, you are stupid!). En het mooiste van alles; de kinderen verdienen de crechekosten zelf terug! De ouders kunnen vervolgens het verdiende geld wijselijk investeren in beleggingen (gokken) en hun gezondheid (sapkuren van fruitwijn- 18,5 %). Vanuit de optiek van de ouders snap ik dat dit een makkelijke manier is om hun eigen gedrag in stand te houden. Het meest schreinende is dat ze hier zelf voor kiezen, niet omdat ze niet anders kunnen maar omdat ze niet anders weten. Zij zijn zelf als kinderen ook met dit soort gedrag opgegroeid dus voor hun is deze leefwereld vertrouwd en makkelijk na te volgen.

Ik heb de woning gezien waarin Lisa woont met haar man en twee kinderen, een ruimte van ongeveer 12 m2 met een groot bed en een TV. Haar keuken is zo groot als de gemiddelde bezemkast in een Nederlandse flat en ze douchen tegelijkertijd met de borden en de pannen in een donkere ruimte achter haar huis. Wat me echter nog het meest verbaasde was dat haar kinderen, 2 en 3 jaar oud, al bier gevoerd kregen tijdens het eten (wat ze gelukkig nog niet echt leken te lusten) en dat ze continue zeurden en krijsten om geld. Ze wilden geld, let wel ze zijn 2 en 3 jaar oud!! Ik kon amper op mn benen staan op die leeftijd!!, om snoep te kopen bij de lokale shop om de hoek. Waarvan ik dacht dat zowel het verzoek als heet resultaat (geld en snoep) niet op zn plaats waren dachten hun ouders daar klaarblijkelijk anders over en gaven de luidkeelse sirenes alles wat ze wilden hebben. Ik kon alleen maar hopen dat deze brandalarmpjes ook afgaan als er ooit eens brand uitbreekt in het houten huisje...

Hun toekomst wordt dus niet alleen in stand gehouden door de onfortuinlijke leefsituatie maar ook door de mentaliteit van de mensen zelf. Tel daar het gebrek aan jobopportunities (die je alleen verkrijgt met netwerken of geld, geen van beiden aanwezig in de slums) bij op en een vicieuze cirkel is geboren. Scholing zou op lange termijn een verschil kunnen maken maar zolang ouders hun kinderen (op korte termijn) liever naar het strand sturen in plaats van een opleiding blijft het dweilen met de kraan open. Wij zouden kunnen helpen door niet mee te werken aan de kinderarbeid of kinderopvang op het strand. Maar dan blijft het de vraag wat er daadwerkelijk wordt opgelost.....