Meer stof, meer straatvervuiling, geen straatverlichting, meer mensen die in hun pyama rondlopen, meer bedelaars, een vreemde vieze lucht die constant in de stad hangt....zo heb ik Cambodja voor het eerst ervaren. Phnom Penh moest wel een vieze, gevaarlijke en armoedige stad zijn. Na elfen is er ook niemand meer op straat behalve motobikedrivers en straatkinderen. Het enige leven dat zich afspeelt in de stad verplaatst zich naar de talloze neonverlichte bars waarin het beeld van een dikke Westerse toerist met drie Cambodjaanse meisjes aan zijn arm vaak de revue passeert. Na een levendige stad als Saigon was dit wel even wennen. Gelukkig had ik de eerste paar dagen om even te acclamatiseren en de stad te verkennen. Ik ben op weg naar het Royal Palace om wat cultuur op te snuiven en plots word ik geraakt! Niet door rondvliegende kogels maar door de prachtige tempels die ineens vanuit de stad opdoemen. Daar, midden in de stad staat werkelijk een prachtstukje cultuur die niet in elkaar is geknutseld zoals vaak in Vietnam. De zon die de tempels en het paleis verlicht lijkt uit de hemel te komen. Zo mooi. Zo verrassend. Zo authenthiek.
En de mensen. De mensen maken ook een verschil. Iedereen lacht je tegemoet en als je iets niet wilt kopen zijn ze wellicht nog geinteresseerder dan daarvoor. Iedereen is bereid om je een helpende hand toe te steken, of zelfs dingen goedkoper voor je te krijgen. Je hoeft, in tegenstelling tot Vietnam, maar aan 1 iemand de weg te vragen zonder dat je de verkeerde richting wordt opgestuurd. Toch nog schoonheid kunnen vinden tussen alle vervuiling. En weer een lokale gids gevonden uiteraard. Lijkt wel of ik een abonnement op ze heb afgesloten om zo de lokale kant te leren kennen. Sarpea, nickname David, een afgestudeerde jongen van 27 die met behulp van de tuktuk aan zijn geld probeert te komen. Hij weet veel te vertellen (alhoewel zijn engels niet van hoogstaand niveau is) maar is leergierig op zijn beurt. Hij is een van de velen afgestudeerden die geen baan kunnen vinden, vertelt Rana -Cambodjaanse die door Don Bosco vroeger is opgevangen- wat voornamelijk wordt veroorzaakt door de corruptie op de scholen. Naast het schoolgeld moet je als student een extra bedrag, waarvan de hoogte wordt bepaald door degene aan wie je het betaalt, neerleggen voor elk examen anders is je slagingskans nihil. Ook al ben je nog de slimste van de klas, zakken doe je als je die portomonnai niet opentrekt. Vandaar dat veel rijke studenten niet of nauwelijks leren en zo te weinig kennis hebben als ze zijn afgestudeerd. De stof van de universiteit (bij ons het HBO) blijkt ook totaal niet aan te sluiten op de praktijk waardoor veel bedrijven niets met de studenten kunnen op korte termijn. Ook moet je goede contacten hebben in de businesswereld want anders is je kans om ergens binnen te komen direct gedaald met 97%. Zo blijkt dat als je toch een gedegen opleiding hebt in Cambodja, dat de praktijk een heel ander verhaal is wat vele in ondergekwalificeerde baantjes dwingt. Of thuis bankzitten...ik ben nu al wat minder argwanend dat bijna iedere motodriver en tuktukchauffeur die me heeft vervoerd zegt te hebben gestudeerd. En dat is nog niet het enige probleem met het onderwijs.....
En de mensen. De mensen maken ook een verschil. Iedereen lacht je tegemoet en als je iets niet wilt kopen zijn ze wellicht nog geinteresseerder dan daarvoor. Iedereen is bereid om je een helpende hand toe te steken, of zelfs dingen goedkoper voor je te krijgen. Je hoeft, in tegenstelling tot Vietnam, maar aan 1 iemand de weg te vragen zonder dat je de verkeerde richting wordt opgestuurd. Toch nog schoonheid kunnen vinden tussen alle vervuiling. En weer een lokale gids gevonden uiteraard. Lijkt wel of ik een abonnement op ze heb afgesloten om zo de lokale kant te leren kennen. Sarpea, nickname David, een afgestudeerde jongen van 27 die met behulp van de tuktuk aan zijn geld probeert te komen. Hij weet veel te vertellen (alhoewel zijn engels niet van hoogstaand niveau is) maar is leergierig op zijn beurt. Hij is een van de velen afgestudeerden die geen baan kunnen vinden, vertelt Rana -Cambodjaanse die door Don Bosco vroeger is opgevangen- wat voornamelijk wordt veroorzaakt door de corruptie op de scholen. Naast het schoolgeld moet je als student een extra bedrag, waarvan de hoogte wordt bepaald door degene aan wie je het betaalt, neerleggen voor elk examen anders is je slagingskans nihil. Ook al ben je nog de slimste van de klas, zakken doe je als je die portomonnai niet opentrekt. Vandaar dat veel rijke studenten niet of nauwelijks leren en zo te weinig kennis hebben als ze zijn afgestudeerd. De stof van de universiteit (bij ons het HBO) blijkt ook totaal niet aan te sluiten op de praktijk waardoor veel bedrijven niets met de studenten kunnen op korte termijn. Ook moet je goede contacten hebben in de businesswereld want anders is je kans om ergens binnen te komen direct gedaald met 97%. Zo blijkt dat als je toch een gedegen opleiding hebt in Cambodja, dat de praktijk een heel ander verhaal is wat vele in ondergekwalificeerde baantjes dwingt. Of thuis bankzitten...ik ben nu al wat minder argwanend dat bijna iedere motodriver en tuktukchauffeur die me heeft vervoerd zegt te hebben gestudeerd. En dat is nog niet het enige probleem met het onderwijs.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten